Achter verborgen deuren en luiken gaat in New York al jaren een verborgen wereld schuil vol punk muziek, gender hackers en queer cyborgs. Of beter gezegd: ging. De ramp van elf september heeft ook deze wereld ontwricht, het publiek blijft thuis. Maar volgens feestorganisator Rob Roth zijn dit de laatste stuiptrekkingen van een vorige eeuw en staat de underground cultuur juist aan de vooravond van een bloeiperiode.

Tekst: Gideon Querido van Frank
Dit artikel verscheen eerder in sQueeze 

Pas als we het noeste man aan de deur onze identiteitsbewijs hebben laten zien, mogen we naar binnen. Gelukkig maar want het heeft ons een eeuwigheid gekost deze club te bereiken. Verscholen of beter gezegd verstopt onder de Manhattan Bridge, in een verlaten uithoek van het duizelingwekkende Chinatown, is de club moeilijk, zo niet onmogelijk, te vinden. Het is een warme augustusnacht en we zijn enigszins teleurgesteld wanneer we club FUN eindelijk hebben gevonden.

Cyberslut, Gender Hacker, Fetish, Post-Apocalyptic, Victorian, Deconstructivist, Trekkie, Cyberpunk, Alien, Gothic, Metal, Rubber, Cybergoth, Westwood, Glamourboy, Leatherman, New Romantic, Sexy Robot, Glam Nerd, full period costume or theme-inspired.”

De club lijkt slechts te bestaat uit een caravan met een bouwvallig stenen gebouwtje eraan vast gebouwd. Lichtelijk ontgoocheld gaan we naar binnen en schuiven het leren gordijn dat achter de deur hangt opzij. Wat we vervolgens in de loodsachtige ruimte aantreffen lijkt niet van deze wereld, laat staan van deze buurt, te zijn. Of misschien juist wel, want dit is New York. Nog nooit hebben we zo’n spectaculair uitgedoste menigte gezien. De ondertitel van het feest zegt het eigenlijk helemaal: FutureFetishFashionFreakFest.

Blondie

De dresscode is hier bikkelhard en iedereen die in spijkerbroek, khaki, zakenkleding of in fitnesskleding (!) aan de deur verschijnt, maakt geen enkele kans binnen gelaten te worden. De flyer dicteert de dresscode: “Cyberslut, Gender Hacker, Fetish, Post-Apocalyptic, Victorian, Deconstructivist, Trekkie, Cyberpunk, Alien, Gothic, Metal, Rubber, Cybergoth, Westwood, Glamourboy, Leatherman, New Romantic, Sexy Robot, Glam Nerd, full period costume or theme-inspired.” De Londense Modeontwerper Kitty Boots, een van de organisators van Click and Drag, legt uit: “Het deurbeleid is streng: iedereen die zich niet aan de dresscode heeft gehouden wordt niet binnen gelaten. Of gewoon als je kop of houding me niet aanstaat. Click and Drag is een feest voor een bepaald soort publiek en we zitten niet te wachten op dronken pottenkijkers uit New Jersey. Click and Drag heeft een reputatie en dat moeten we iedere maand waar weten te maken. Vorige maand hebben we Tony Danza de toegang geweigerd en toen drie maanden geleden de Spice Girls voorbij kwamen hebben we ze gewoon laten betalen. Ach, tien dollar hadden hebben zelfs die meisjes toch wel op zak.”

Toch zijn de feesten verre van  elitair. “Click and Drag is voor freaks. Voor mensen die niet geloven in autoriteit en vaststaande identiteiten en die zich zodoende, dat wil zeggen fa-bu-lous, weten te kleden. Omdat in wezen iedere identiteit een rollenspel is, is elk kostuum hier altijd net iets over the top. De glamboys lijken net weggelopen te zijn uit een photoshoot, hun lichaam nog beplakt met goud en glitter. De gender hackers zijn man noch vrouw. Mensen zien hier uit als kunstwerken juist omdat ze op de grens van alles zitten. Elk kostuum is een parodie. Gay, straight, cyborg, man, vrouw, Victoriaan en telletubby worden allemaal performances die je door middel van gedrag en kleding opvoert. Mijn vriend gaat vaak verkleed als ‘keurige jongen’. Haar in een scheiding, witte schmink een droevige blik in zijn ogen, keurige jasje met stropdas met er onder een korte latex rok en hoge hakken. Juist door normaal vanzelfsprekende elementen uit hun context te halen en te combineren krijg je gender fuck.”

Op het podium staan twee jongens in jaren 50-kinderondergoed, zwaar opgemaakt, rode panty’s met gaten, zwart stropdas om en plateauzolen van bijna twintig centimeter. Een man in het zwart met onmiskenbare Andy Warhol-pruik praat met een dikke kale dominantrix, inclusief sigaar. Wanneer ze me ziet loopt ze naar me toe en vraagt me of ik met haar naar huis wil om te komen spelen. Ter geruststelling: “Honey, I don’t wanna fuck you. I just want to have some fun.” Verderop staat een Braziliaan naar me te wenken. Gekleed als Robin van Batman met dikke make-up en hoge hakken vertelt hij me dat hij speciaal voor het millennium tweeduizend sterretjes op zijn rug, billen en benen heeft laten tatoeëren “Zó erotisch”. Hij wil ze me allemaal laten zien op de WC, maar het podium is interessanter. Rob Roth verschijnt onder daverend applaus. Björkiaans draagt hij slechts een wit shirt met dito broek en een met lippenstift en glitter getekende rode band over zijn ogen. Samen met Kitty is Roth verantwoordelijk voor Click and Drag, eveneens is hij een bekend fotograaf en producent van Blondie’s come-back tour NO EXIT. Debbie Harry verschijnt gespeeld-plechtig op het podium en neemt na afloop over acted verbaast het applaus in ontvangst.

Stilettohakken

Rob Roth (32): “Click and Drag is begonnen als cyber-fetisj interactieve avond in de jaren 90 in een club die Mother heette. Het was meteen een enorm succes. Iedere avond had een thema waarbij dress code heel erg belangrijk was net zoals nu. De thema’s waren gebaseerd op populaire cultuur, literatuur, architectuur, film maar ook vaak op kreten uit de media zoals Big in Japan of  This is Tomorrow. En het griezelige was dat bijna altijd zo’n thema, in de week dat het feest gegeven werd, actueel werd. Geen idee hoe dat komt, ik probeer gewoon altijd mijn ogen en mijn instincten open te houden. De thema’s die we bedachten werden vervolgens uit hun directe context gehaald en geërotiseerd. Alles interpreteren we als fetisj. Dat werkt dan zowel vervreemdend als sexy en eigenlijk is ook seks iets heel vervreemdend. Een van onze mooiste avonden was Beyond Oz, wat een kinky Wizard of Oz-night werd. Mensen verkleed als gay vogelverschrikker rubberen heksen uit het Oosten en heel veel rode schoentjes met natuurlijk puntige stilettohakken. Click and Drag is een feest van alles wat met cyber-technologie, populaire cultuur en seks te maken heeft. Voordat je naar een Click-feest ging, keek je op het internet wat het thema was, emailde je je vrienden om advies voor kleding. He hele publiek was dus virtueel en dat werd eigenlijk het bindmiddel. Zoiets is nu heel gewoon, toen in de jaren 90 was het heel nieuw. Belangrijkste bindmiddel van het publiek is dat iedereen anti-establishment is en conventies door middel van gedrag en uiterlijk op z’n kop zet.”

Terwijl een oude vrouw iemands palm leest, dansen twee jongens op een bank en staart Debbie Harry zowel melancholisch als bijna kinderlijk verbaast naar de dansvloer als een soort versteende Godin.

De VIP-lounge, waar Debby na haar optreden weer snel naar toe is gevlucht, is een soort glazen kamer die uitzicht biedt op de dansvloer. Vanaf de dansvloer kan je de genodigden in hun glorie bewonderen, maar uiteraard is iedereen te self-obsessed om openlijk ook maar een blik naar boven te slaan. Wanneer ik dat wel doe zie ik een tafereel dat zo uit een Andy Warholl film lijkt te komen. Terwijl een oude vrouw iemands palm leest, dansen twee jongens op een bank, draagt Rob Roth ironisch een gedicht voor en staart Debbie Harry zowel melancholisch als bijna kinderlijk verbaast naar de dansvloer als een soort versteende Godin. De immens populaire loungeartiest Justin Bond, in drag als de verloederde lounge artiest Kiki, zit waarschijnlijk meedogenloos te roddelen naast een van de Beasty Boys. Een cyborg op de dansvloer heeft een elektronisch T-shirt aan waar digitale letters tot honderd tellen.

Grote schoonmaak

Toen de republikeinse Rudy Guiliani in de jaren negentig burgemeester van New York werd was het gedaan met het nachtleven. Hij haalde de vergeten cabaret-laws van stal. Wetten uit de jaren dertig die eisten dat bars eerst officieel als zodoende erkend werden alvorens ze het recht kregen alcohol te schenken. Had een bar geen cabaret licence dan was het niet alleen illegaal om daar alcohol te drinken, maar ook dansen, zingen en elke vorm van lichamelijk contact was verboden. Officieel doel van deze wetgeving was het hebben van controle en overzicht. Maar toen Guiliani deze wetten weer invoerde, bleek dat hij heel andere redenen had. Opvallend veel gay- en travobars kregen geen vergunning. Of een aangepaste vergunning. Er mocht dan wel alcohol geschonken worden, maar dansen laat staan ander lichamelijk contact werd verboden. Zodoende zag je steeds vaker het bordje met ‘No dancing’ in uitgaansgelegenheden verschijnen. En de eigenaar controleerde vaak fanatiek of dit verbod werd nageleefd. Want als Guiliani van plan was zo’n bar te sluiten omdat het niet strookt met het image van de rest van de buurt dan stuurde er een paar undercover agenten naar toe. Zagen die dan een iemand zoenen of dansen, dán werd dat onmiddellijk gemeld en de boel kon ingepakt worden. Dat was mooi voor Giuliani die dan op vrijgekomen plek een winstgevend bedrijf neer kon zetten. Het Times Square van vóór Giuliani was een tippelzone met veel bordelen en seksclubs, op straat werd er druk gedeald en niet sporadisch werd er een schot gelost. Niet erg goed voor het imago en de oprukkende toeristenindustrie van New York. Toen Giuliani aan de macht kwam, werd alles schoongemaakt. Times Square werd gedisneyficeerd. Lion King-theaters stonden aaneengeregen met Madame Tussauds, Disney Stores en Alladinbioscopen. Ook het vrijzinnige East Village en de gevaarlijke Lower East Side werden opgeknapt. Dat had vele voordelen, maar dat was voornamelijk voor de yuppen. Schoonmaken betekende dat zwervers en prostituees vaak letterlijk de stad uitgejaagd werden. Door deze veiligheid werd de grond duurder en kon gestart worden met het bouwen van woningen voor de rijken. McDonald’s en Starbuck’s verdrongen menige ongewenste club en bar.

Rob Roth: “Click and Drag dat midden jaren negentig ontstond vulde eigenlijk een ruimte in waar dringend behoefte aan was. De uitgaansscene was door het nieuwe gemeentelijk beleid enorm saai geworden. Er waren geen geheime luiken in de grond meer, omdat grond simpelweg te duur werd. Het was een en al establishment en clubs gingen door middel van gelikte marketing voor de massa en dus voor het grote geld. Het had niets met artisticiteit of verzet te maken. Omdat verschillende scenes commercieel werden, voelden velen zich er niet meer thuis. Op een gegeven moment kwam aids en de artistieke scene van de stad begin letterlijk af te sterven. Vooral de gay scene werd enorm saai. Het ging om technomuziek, pillen en iedereen droeg dure confectie kleding om er uit te zien als de rest. Click and Drag is zodoende eigenlijk gecreëerd voor die mensen die ziek waren van hun eigen scene. Zoals de goth’s die moe van hun gothic scene werden en de gays die de gay scene begonnen te haten. Ze kwamen allemaal bij elkaar en creëerden een nieuwe scene die juist gebaseerd was op originaliteit. Het werd allemaal zo veel interessanter. Ook seksueel. Je wist niet meer wie je oppikte!” Click and Drag werd een enorm succes en hoewel pessimisten beweerden dat het slechts een povere afspiegeling van het pre-Giuliani New York was, belichaamde het voor de nieuwe generatie een wereld vol alternatieve glamour. De club kreeg heuse liefdesbrieven. Toen ook Mother in het jaar 2000 z’n deuren sloot, hadden veel mensen het gevoel alsof hun ouders verhuisden.

Dresscode was circus couture en freak fashion. Bijna iedereen nam z’n eigen lilliputter mee.

Roth: “We hadden immers een milieu gecreëerd waar mensen zich veilig voelden en gelukkig. Een plek waar ze helemaal zichzelf konden zijn en dat is behoorlijk moeilijk in New York. En niets was pretentieus. Het oude Click had verschillende ruimes en veel donkere hoeken waar je je kon verbergen om anderen te observeren. Had iets heel voyeuristisch. Er waren thema’s als For the Love of Latex, The Well Devined Waste (een corset avond), New Year’s in Hell, Valley of the Dolls revisisted, Kinky Twinky Winky, Vampire Cowboys, Barbarella’s lunchbox, Rope: between Hitchcock and bondage. Ook Atomic Cafe was een groot succes. Debbie trad op en ik danste mee op de achtergrond als Fishstick. We hadden echt een stuk cultuur gecreëerd Ook hebben we ooit een Circus-thema gehad: The Circus Sideshow. Dresscode was circus couture en freak fashion. Bijna iedereen nam z’n eigen lilliputter mee.”

Mickey Mouse

De 43-jarige Abby Ehmann was samen met modeontwerpster Boots en Roth een van de organisatoren van het oude Click and Drag in Mother. Bijna twee meter lang, lang bruin haar is Abby is typisch New York-product. En zware chagrijnige stem die ogenblikkelijk zegt waar het op staat, een cynische glimlach en uiteraard gek op hoge hakken. Naast SM dominantrix en pornografe is Abby feministe, kunsthistorica en journalist: “Het New York van voor de jaren negentig was onvergelijkbaar met dat van nu. Daarmee bedoel ik de tijd vóór Giuliani, vóór de economische bloei en vóór de institutionalisering van de gay scene. New York was gevaarlijk en –dus- fabulous. Het was veel minder een politiestad. Er was minder controle, minder commercie en veel meer freaks. Ik kan me herinneren dat ik in 1990 op een date ging ergens downtown. In een afgelegen straat was een luik in de grond waar een man stond. We gaven hem wat geld en klommen naar beneden. Er was weinig licht. Toen we eenmaal binnen waren, ontdekten we dat we in een soort hemel waren. Pluche banken, glam muziek, ik nam wat opium met Keith Harring en iedereen was in een andere wereld. Het was geweldig! Die plek was helemaal niet bekend, was ook nergens aangeduid, je kon er alleen maar via via terecht komen. En er waren duizenden van dit soort geheime illegale plekken. Veel sex, veel drugs, maar absoluut geen pretenties. Mensen waren zichzelf en creëerden vanuit die basis iets dat gewoon pure magie was. En wat uiteindelijk trendsettend werd. Vogue bijvoorbeeld, wat dat Madonna-meisje heeft gekopieerd en waar nu elke Republikeinse trut op danst, komt ook uit die scene. Helemaal uptown in het armoedige Harlem waren de befaamde balls. Dat waren evenementen waar je door middel van zelfgemaakte uitzinnige kostuums en vogue-dansen naar de hoofdprijs kon dingen. Het ging natuurlijk niet om die prijs, maar om het aanzien voor jouw kostuum, jouw lichaam, jouw performance. Deze zwarte gays bezaten vaak letterlijk geen stuiver, de meesten waren hoerenjongens, maar hun fanatisme was enorm. Het enige wat van Vogue over is, is een witte rijke vrouw die denkt dat ze God is. Al die illegale plekken zijn weg. De grond is te duur geworden.”

Haar lichaam is groot en mollig en is te lezen als een pornografische parodie op het vrouwelijke ideaalbeeld.

Abby neemt ons mee naar een McDonald’s in de East Village. Vroeger zat daar de Cock, een gay bar die iedere zaterdagavond de beruchte Foxy Night organiseerde. Het bestond zelfs een tijd onder het Guiliani-bewind. Perfomers uit het publiek mochten het podium opklimmen en hun kunsten laten zien. De beste act werd beloond met ingezamelde dollars uit het publiek. Veelal waren deze performances een vorm van gender bending zoals in Click and Drag of een protest tegen de gehate burgemeester. Ooit klom een jongen het podium op en riep ‘Fuck Giuliani’ waarna hij een Mickey Mouse-pop gedeeltelijk openknipte en het ding letterlijk begon te neuken. Een week later werd The Cock gesloten. Ehmann: ”Maar ook Mother was geen lang leven beschoren en werd uiteindelijk opgevreten door Giuliani’s economische zuivering. Mother zat namelijk gevestigd in het Meatpacker’s distict. Als je naar Mohter ging, was het enige wat je tegenkwam de slagers, wat slachtafval en wat tranny hookers. En niemand had daar een probleem mee. Absoluut niemand. Dat wist je als New Yorker. Maar kwam je uit New Jersey dan wist je dat niet en ging je er niet naar toe omdat je bang was. Voordeel voor Mother was dus dat er geen irritante pottenkijkers kwamen. Met Guiliani werd de wijk trendy, er werden chique bistro’s geopend en de hoeren werden weggejaagd. De pretentieuze galleries en Starbuck’s die daarvoor in de plaats kwamen trokken een afschuwelijk publiek aan! En ik was echt bang voor de veiligheid van mijn publiek. Voorheen kon je komen hoe je wilde: drag, rubberen BH’s, valse wimpers en glitter. Nu was dat onmogelijk geworden. Door de toeristen werd het een freak show  en werden mensen na afloop achtervolgd. Ook het deurbeleid werd zo moeilijk. Veel yuppie’s die naar binnen wilden. Waren vaak heel agressief Dreinende kinderen met dollars. Toen Mother dicht ging, begon ik mijn eigen feest: Kitsch Inn Motherfucker. Oftewel een clubnacht geïnspireerd op het ranzige New York van begin jaren tachtig. Veel pop, rock, glam, punk, 70’s. The Monkeys, Nirvana, Iggy Pop, David Bowie, The Cure, maar ook Dolly Parton. De broodmagere drag queen Mistress Forminka springt daar als jongen in z’n onderbroek en gympen rond en maakt er een sport van om zo veel mogelijk jongens af te lebberen om vervolgens motherfucker! door de microfoon te schreeuwen en te schelden op Giuliani. The Cure-jongens en Blondie-meisjes dansen samen met travo’s en dronken glam cowboys. We hebben veel optredens van all girl punk bands en andere performers zolas The Worldfamous *BOB*. Uiterlijk de reïncarnatie van Marylin Monroe en een van de weinige vróuwelijke drag queens. Haar lichaam is groot en mollig en is te lezen als een pornografische parodie op het vrouwelijke ideaalbeeld. Onlangs kleedde ze zich on stage helemaal uit en begon op Doris Days melancholische ‘Que sera, sera’ slagroomsoezen te eten, terwijl ze onophoudelijk naar het publiek keek alsof ze in een spiegel staarde naar haar mollige lichaam. Hilarisch en hartverscheurend. Op een gegeven moment kwam de politie binnen. Kunst is of geen kunst, naakt is verboden in Giuliani’s New York. Naaktheid en seks is altijd een politiek gevecht in New York. Als dit nog een keer gebeurt moeten we dicht.”

Op elk gebouw een Amerikaanse vlag, de mensen op straat zijn gelaten en het ooit zo dynamische New Yorkse ritme is als een hartslag na een attaque.

Hippe dingetjes

Vijf maanden later, na 9/11, spreken we opnieuw met Abby en Rob. In de tussentijd is de wereld geëxplodeerd en New York is onherkenbaar veranderd. Op elk gebouw een Amerikaanse vlag, de mensen op straat zijn gelaten en het ooit zo dynamische New Yorkse ritme is als een hartslag na een attaque. Het leven heeft minder haast en is mat geworden. Broadway shows worden afgelast en ook de hordes toeristen ontbreken. Vlak na de ramp werd Union Square, waar ooit Warhol’s Factory prijkte, ingericht als rouwplek. Iedere dag zaten mensen er te zingen, te mediteren en te discussiëren als in de hippietijd. Twee weken later werd het plein door de politie schoongemaakt.

Roth: “De ramp heeft de hele stad veranderd. Mensen zijn voornamelijk verward en weten niet wat er met ze gebeurd. Eigenlijk zijn er twee reacties die gelijktijding opgaan. Gedurende de eerste twee weken na de ramp was er heel veel anonieme seks. Overal werd gecruist. Maar het was cruising op een heel andere manier. Het had iets koortsachtig. Mensen móesten gewoon met iemand anders zijn. Seks als manier van overleven. Iemand noemde het attack-sex. Mensen wilden constant dronken worden. Het ging dus een kort tijdje goed met bars. Dat was de eerste reactie. Dáárna, na de eerste tien dagen, ging níemand meer uit. Mensen waren enorm bang. En nog steeds. De nacht dat Click and Drag vijf jaar was, viel op 13 september en die avond hebben we dus moeten cancellen. Daarna, zijn we nooit meer geweest waar we ooit waren. Mensen waren bang om downtown te gaan. Mensen werden nog wel vaak dronken, maar het had niets met plezier te maken. Het was puur drinken om de ellende te vergeten. Maar niemand wil meer dansen, niemand wil zich meer verkleden voor een feest. De dresscode begon enorm af te schikken. Click and Drag heeft vorige week haar deuren definitief gesloten.”

Ehmann: “Toch is er nog een derde reactie. De freaks uit onze scene zijn qua gevaar heel wat gewend. Die gaan nog wel uit. Het was alsof ze de nacht weer terug hadden exclusief voor zichzelf. Er zijn geen toeristen meer en het is alsof je weer omringt wordt door je eigen mensen. Een soort dansen op de vulkaan van mensen de overlevenden. Natuurlijk verkleed niemand zich meer. Het excessieve is er uit. Eerder lijkt er een nieuw soort bewustzijn voor in de plaats gekomen. Het heeft minder met consumeren te maken, Giuliani’s aansporingen ten spijt. Maar ook Kitsch Inn wordt over twee weken gesloten.” Roth beaamt: “Ja, het heeft iets postapocalyptisch. Het doet me ook erg denken aan Berlijnse cabarets in de eerste dagen van 1933. Naast Click and Drag heb ik een evenement gedaan wat DaDa heette. We hebben twee zaterdagen voor de 11e gedaan en twee zaterdagen erna. Het werd een ruimte voor mensen die niet thuis wilden blijven, maar die te bang waren om echt uit te gaan. Het werd een gathering-place. Een soort schuilkelder met drag queens, artiesten, muziekanten en performers die allemaal bang waren wat er zou gebeuren. Precies waar de echte DaDa-beweging aan het bégin van de eeuw vandaan kwam. We deden heel veel political stuff, heel inspirerend. Veel drank en discussies. Toen we begonnen had ik een raar gevoel over de naam. Alsof ik voelde dat er een onderliggende voorspelling in zat. Toen eenmaal twee weken later de wereld explodeerde, leek het hele DaDa-concept zo juist en ook zo macaber. Het klopte. Ironisch genoeg hebben we veel postapocalyptische thema’s gehad en heette een van de laatste Click and Drags van voor de ramp Atomic Cafe. Niemand weet hoe je dit moet interpreteren. Mensen zijn verward en wisselvallig geworden. Niemand gaat meer echt uit. Maar áls ze uitgaan zoals afgelopen Oud en Nieuw dan zijn ze ook écht fucked up alsof het werkelijk het eind van de wereld was.”

Ehmann instemmend: “Mensen zijn blij dat het een nieuw jaar is. Willen de gebeurtenissen vergeten en verder gaan. En het goede is dat Guiliani’s ambtstermijn er eindelijk op zit en vervangen is door Bloomberg. Dit soort dingen zijn nu natuurlijk nog moeilijk te zeggen maar het dunkt me dat hij nu wel wat anders aan zijn hoofd heeft dan te hakken in het nachtleven. Niemand kan slechter dan Giuliani zijn, die overigens tijdens de ramp enorm aan populariteit heeft gewonnen.“ Roth met een grijns: “Bloomberg zal ongetwijfeld beter zijn voor het nachtleven. Zal ons meer onze gang laten gaan. En mensen gaan weer verder zoals we oud en nieuw gezien hebben. Bovendien zitten we in een economische regressie. Er is minder geld, minder hippe dingetjes en minder toeristen. En kunst wordt niet meer gemaakt voor het grote geld. Pas als het echt heel slecht met de economie gaat, dán pas gaan er interessante dingen gebeuren in kunst, muziek, clubs en underground. Mensen gaan meer nadenken. Then the people who are doing it are doing it for the right reason. Ik zelf heb ook niets verdiend aan die feesten. Daarom deed ik het ook niet. Ik deed het omdat het mijn kunst was die ik wilde uitvoeren en dat ben ik niet van plan ooit op te geven.”

Bron: sQueeze